The Traitor by Leonard Cohen and Martha Wainwright

ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

Τώρα είναι απλός Θεατής

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατὴς,
Ἀσήμαντος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος.
Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεί, δὲ χειροκροτεῖται.
Ξένος περιφέρεται στῶν ὁδῶν τὸ κάλεσμα

Ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ οἱ νέοι σαλπιγκτὲς
Τῶν ἐπίλεκτων κλάσεων τοῦ μέλλοντος
Οἱ κραυγὲς τους γκρεμίζουν τὰ σαθρὰ τείχη
Τήκουν τὴ λάσπη σὲ φωτεινοὺς ρύακες
Ἔρχονται οἱ ἁγνοί, οἱ ἀνυπόκριτοι

Οἱ βιαστές, οἱ ἀμέτοχοι, οἱ παρθένοι.
Οἱ πονηροὶ συνδαιτυμόνες, οἱ ἀθῶοι
Οἱ ληξίαρχοι τῶν ἡμερῶν μας
Ἔρχεται τὸ μεγάλο παρανάλωμα
Μέσα στοὺς πίδακες τῶν πρόσχαρων νερῶν.
Ἔρχονται οἱ τελευταῖες προδιαγραφές

Μὰ τώρα αὐτὸς εἶναι ἁπλὸς θεατὴς
Ἀνώνυμος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος
Μὲ τὰ χέρια στὸ στῆθος σὰν ἕτοιμος νεκρὸς
Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ, δὲ χειροκροτεῖται.
(Νὰ ξέρεις πάντα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς)

Όταν μιαν άνοιξη – 1975 -Μικυς Θεοδωράκης – Μαργαρίτα Ζορμπαλά –

Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα `ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

Δρόμοι παλιοί – 1975 – -Μικυς Θεοδωράκης – Μαργαρίτα Ζορμπαλά –

Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Μιλώ  – Μικυς Θεοδωράκης – 

Μικης Θεοδωράκης

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
(Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους)
Μιλώ για τις ξυπόλυτες τις μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
(Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες)
Μιλώ για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τούς φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
(Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους)

Κι ήθελε ακόμη – 1978 – Θάνος Μικρούτσικος – Μαρία Δημητριάδη –

Μαρία Δημητριάδη

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

“A Change Is Gonna Come, Sam Cooke.”

I was born by the river in a little tent
Oh and just like the river I’ve been running ever since
It’s been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

It’s been too hard living but I’m afraid to die
Cause I don’t know what’s up there beyond the sky
It’s been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

I go to the movie and I go downtown somebody keep telling me don’t hang around
It’s been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

Then I go to my brother
And I say brother help me please
But he winds up knockin’ me
Back down on my knees

Ohhhhhhhhh…..

There been times that I thought I couldn’t last for long
But now I think I’m able to carry on
It’s been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

“ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ”

Λίγο ψωμί λίγες ελιές και το λυχνάρι
και το νερό της ξενητιάς σου τ’ αλμυρό,

τ’ άλογα τρέχουν και χωρίς τον καβαλάρη
μα ποιος προφταίνει να κερδίσει τον καιρό,
τώρα που ο κόσμος είναι πόρτα με χορτάρι
κι όσο να ψάξω στη ζωή δε θα σε βρω.

Ποιος σου `χε τάξει να χαμογελάς τοξότης
με μιαν ευχή κι ένα φιλί σαν φυλαχτό;
Στην Προποντίδα να περάσεις στρατιώτης
και να πουλιέσαι στο παζάρι για σφαχτό,

Ποιος σου `χε τάξει τη ζωή και τον καημό της
και να κοιμάσαι μ’ έναν ψεύτικο Θεό;

Ποιος φίλος έπαιξε τη μοίρα σου στα ζάρια,
πίσω από σένα ποιος μοιράζει τα χαρτιά,
ποιος κανονίζει τις αυγές και τα φεγγάρια
και ποιος αλλάζει τον βοριά και το νοτιά;
Τόσα ταξίδια και καημοί τόσα κουφάρια
άδικα πήγαν των αδίκων στην φωτιά.

” ειναι κατι μερες …”

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης (γενν.: 11 Δεκεμβρίου 1948, Αθήνα) είναι Έλληνας μουσικός και συνθέτης.

Ο Σπανουδάκης αρχικά σπούδασε κλασική κιθάρα. Αρχικά ασχολήθηκε με την μουσική ποπ, αλλά αργότερα συνέχισε τις κλασικές σπουδές του στην Ακαδημία του Βίρτσμπουργκ με τον Μπέρτολντ Χούμμελ, και αργότερα στην Αθήνα με τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη. Αργότερα ασχολήθηκε με τη βυζαντινή μουσική. Έχει κυκλοφορήσει αρκετούς προσωπικούς δίσκους και έχει γράψει τραγούδια που ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Η μουσική του Σπανουδάκη χαρακτηρίζεται από τις ροκ, κλασικές και βυζαντινές μουσικές επιρροές του.Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948 ^[1] στην Αθήνα και από μικρή ηλικία η μουσική ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Σαν παιδί, ασχολήθηκε με τη κλασική μουσική (κιθάρα και θεωρία) με τον καθηγητή Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου. Έπειτα, ως έφηβος στη δεκαετία του ’60 και του ’70, έπαιζε μπάσο και πλήκτρα σε κάποια συγκροτήματα στην Αθήνα, στο Παρίσι και τελικώς στο Λονδίνο, όπου έζησε αρκετά χρόνια και ηχογράφησε τους πρώτους του δίσκους.

[ Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια ]

---

” ειναι κατι μερες …” – Σταμάτης Σπανουδάκης – Μανώλης Μητσιάς –

Είναι κάτι μέρες που με προσπερνάνε
φεύγουνε και πάνε κάπου βιαστικά
Κι είναι κάτι άλλες που δεν λεν να φύγουν
πόση πίκρα κρύβουν πόση μοναξιά
Κι είναι κάτι μέρες που δεν έχει άλλες
ούτε πιο μεγάλες, ούτε πιο μικρές

Είναι κάτι μέρες που όλα είναι δικά σου
είμαι εδώ κοντά σου κι όπου θες με πας
Κι είναι κάτι άλλες που δε σ’ αναγνωρίζω
κι ούτε σου χαρίζω όσα μου χρωστάς

Είναι κάτι μέρες που η ζωή με –παίρνει
πλάι σου με φέρνει και δεν είσαι εκεί
Κι είναι κάτι άλλες που μόνος μου γυρίζω
ξάφνου σ’ αντικρίζω μόνη σου κι εσύ

Μια σκέψη μου `ρθε στο μυαλό
μ’ αυτήν σ’ αφήνω, γεια σου,
Μονάχα όσα έδωσες
για πάντα είναι δικά σου

20141011

Always look at the bright sight of life !!!

Γαλήνη, φιλία, αυτοσυγκέντρωση, απομόνωση, ιδανικό περιβάλλον, ευτυχία τέλος, ολα σε ένα σκίτσο !!!

Μου κάνει εντύπωση ακόμη, η αξιοπρέπεια που κυριαρχεί στην σύνθεση.Κάθονται και οι δύο σε μια κάποια απόσταση ο ένας από τον άλλο, ούτε πολύ μακριά, αλλά ούτε και πολύ κοντά, χωρίς περιττές αγκαλιές και διαχύσεις.Ετσι,ο καθένας μπορεί να είναι στον κόσμο του, στις σκέψεις του, απολαμβάνουν όμως ΜΑΖΥ την στιγμή, το περιβάλλον, την συγκυρία.Πιστεύω ότι το κυρίαρχο στοιχείο στο σκίτσο αυτό είναι η απίστευτα σωστή απόσταση των δύο.